Σε μια εποχή που όλοι προσπαθούμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας από τοξικές σχέσεις, συμβιβασμούς και συναισθηματικά βάρη, υπάρχει ένας “άλλος κίνδυνος” που περνά συχνά απαρατήρητος: η συνήθεια στη μοναξιά.
Μαθαίνουμε να είμαστε αυτάρκεις, ανεξάρτητοι, δυνατοί. Και σωστά. Αλλά κάπου εκεί, ανάμεσα στην αυτάρκεια και την απομόνωση, υπάρχει ένα λεπτό όριο που πολλοί ξεπερνούν χωρίς να το καταλάβουν.
Μήπως τελικά κρατάμε αποστάσεις, όχι επειδή δεν αξίζει ο άλλος, αλλά επειδή φοβόμαστε να ρίξουμε λίγο νερό στο κρασί μας;
Μήπως περιμένουμε το “τέλειο”, ενώ δίπλα μας βρίσκεται κάποιος πραγματικά πολύτιμος, που ίσως χρειάζεται λίγο χώρο, λίγη κατανόηση, λίγο χρόνο…;
Γιατί η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι που αξίζουν, δεν έρχονται συσκευασμένοι στα μέτρα μας. Έρχονται με ιστορία, με πληγές, με διαφορές — αλλά και με αυτή τη μία ξεχωριστή σπίθα, που μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο γεμάτη, πιο φωτεινή.
Και τότε η ερώτηση δεν είναι:
👉 «Αξίζει να κάνω πίσω;»
Αλλά:
👉 «Αξίζει η μοναξιά περισσότερο από μια αληθινή σύνδεση;»
Η απάντηση, τις περισσότερες φορές, είναι όχι.