Ήταν από εκείνους τους άντρες που έδιναν.
Χρόνο, αγάπη, στήριξη, πίστη.
Και κάθε φορά, το ίδιο τέλος:
απογοήτευση, λόγια που δεν εννοήθηκαν, σχέσεις που του ρούφηξαν την ψυχή αντί να την γιατρέψουν.
Πίστευε πως ίσως κάτι κάνει λάθος.
Ίσως το πρόβλημα να ήταν εκείνος.
Ίσως απλά να μην είναι γραφτό να βρει μια γυναίκα που να τον δει, όχι μόνο να τον κοιτάξει.
Τα χρόνια πέρασαν. Έκλεισε την καρδιά του. Πονούσε, αλλά ήξερε πώς να το κρύβει πια.
Ώσπου… χωρίς να το περιμένει, εκείνη εμφανίστηκε.
Όχι με φανφάρες. Όχι με υποσχέσεις.
Μόνο με πράξεις. Με σταθερότητα. Με καλοσύνη.
Τον άκουσε όταν δεν ήξερε πώς να μιλήσει. Τον στήριξε χωρίς να το ζητήσει.
Ήταν εκεί, όταν δεν ήταν κανείς άλλος.
Και τότε κατάλαβε:
Η ζωή δεν τον είχε τιμωρήσει. Τον προετοίμαζε.
Τον πέρασε μέσα από πόνο, όχι για να σπάσει, αλλά για να μάθει να ξεχωρίζει το αληθινό.
Για να εκτιμήσει αυτό που ήρθε όταν ήταν πια έτοιμος να το αναγνωρίσει.
Και εκείνη;
Μια γυναίκα άξια, ζεστή, σταθερή, που δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτα εντυπωσιακό – μόνο να είναι ο εαυτός της.
Γιατί καμιά φορά,
οι πιο όμορφοι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή σου όταν έχεις πια μάθει να αγαπάς σωστά — και κυρίως, τον εαυτό σου.