Υπάρχει κάτι βαθιά ριζωμένο μέσα μας που ψιθυρίζει κάθε φορά που κάποιος φεύγει
από τη ζωή μας:
“Κάτι δεν έκανα καλά.”
Και ακόμα χειρότερα:
“Εγώ φταίω.”
Όταν φεύγει ένας άνθρωπος που αγαπήσαμε, που πιστέψαμε, που δώσαμε τον εαυτό
μας, ο πόνος δεν περιορίζεται μόνο στην απώλεια. Γίνεται ενοχή, ντροπή,
αυτομομφή.Και αρχίζεις να αναρωτιέσαι:
Μήπως ήμουν υπερβολικός;
Μήπως τον πίεσα;
Μήπως δεν ήμουν αρκετός;
Αυτό είναι το πιο σκληρό μαστίγωμα της ψυχής: να νομίζεις ότι η αγάπη που δεν
άντεξε, είναι δική σου αποτυχία.
Αλλά άκου με: Δεν φταις εσύ που σε άφησαν.
Ο τρόπος που ένας άνθρωπος σε φεύγει, λέει περισσότερα για εκείνον, παρά για
εσένα. Η αντοχή του να μείνει, η ικανότητά του να αγαπήσει, να αντιμετωπίσει τις
δυσκολίες, να σταθεί δίπλα σου… όλα αυτά δεν είναι δική σου ευθύνη. Είναι δική
του επιλογή.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν να μένουν. Που όταν αρχίζει να γίνεται αληθινό,
τρομάζουν. Που όταν τους δείχνεις ποιος είσαι στ’ αλήθεια, δεν αντέχουν την
αλήθεια σου. Και αντί να το παραδεχτούν, εξαφανίζονται. Ή σε κάνουν να νιώθεις
εσύ λίγος, λάθος, ενοχλητικός.
Μια φορά, μια γυναίκα μου είπε:
“Έκλαιγα για μήνες. Έψαχνα να βρω το λάθος μου. Και κάποια στιγμή κατάλαβα…
ότι δεν ήμουν το πρόβλημα. Ήμουν απλώς πολύ γνήσια για κάποιον που δεν άντεχε
την αλήθεια.”
Και εκεί, σταμάτησε να κατηγορεί τον εαυτό της. Ξεκίνησε να τον φροντίζει.
Η εγκατάλειψη δεν πονάει μόνο γιατί χάνεις κάποιον. Πονάει γιατί νομίζεις ότι η
απουσία του σημαίνει ότι δεν άξιζες την παρουσία του. Και αυτή είναι μια βαθιά,
επικίνδυνη ψευδαίσθηση.
Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος για να σε αγαπήσουν. Δεν χρειάζεται να αποδείξεις
την αξία σου για να σε μείνουν. Όποιος θέλει να μείνει, μένει. Και όποιος φεύγει, δεν
είναι γιατί δεν ήσουν αρκετός – αλλά γιατί δεν μπορούσε να αντέξει αυτό που είσαι.
Και ναι, μπορεί και να έκανες λάθη. Όλοι κάνουμε. Αλλά το να σε αφήσουν δεν
σημαίνει ότι εσύ δεν άξιζες αγάπη. Σημαίνει απλώς ότι ο άλλος δεν είχε την
ικανότητα ή την πρόθεση να την προσφέρει.
Δεν φταις εσύ που σε άφησαν.
Φταις μόνο αν αφήσεις τον εαυτό σου μετά από αυτό.
Αν τον παραμελήσεις, αν τον κατηγορήσεις, αν του στερήσεις την αγάπη που του
αξίζει.
Η αλήθεια είναι πως όταν κάποιος φεύγει από τη ζωή σου, απελευθερώνεται χώρος.
Πονάει στην αρχή, αλλά αυτός ο χώρος είναι δώρο. Είναι ο χώρος που θα γεμίσεις με
εσένα. Με νέες εμπειρίες. Με ανθρώπους που θα δουν το φως σου και δεν θα
φοβηθούν. Που δεν θα σε κάνουν να ντρέπεσαι για την ανάγκη σου, για την αγάπη
σου, για την ευαισθησία σου.
Κράτα αυτό:
Η αγάπη που δίνεις δεν είναι ποτέ χαμένη. Ακόμα κι αν ο άλλος δεν τη δέχτηκε,
εσύ την έδωσες. Και αυτό σε κάνει όμορφο. Και δυνατό. Και αληθινό.
Δεν φταις εσύ που σε άφησαν.
Φταις μόνο αν πάψεις να πιστεύεις ότι αξίζεις να αγαπηθείς ξανά.
Και όχι “παρά τα λάθη σου”.
Αλλά εξαιτίας του ποιος είσαι. Ολόκληρος.
Κωνσταντίνος Ηλιουδάκης
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας και Ψυχοθεραπείας