Ήταν εκείνος στην Αθήνα. Εκείνη στην Ξάνθη.
Χιλιόμετρα ανάμεσά τους, μέρες που περνούσαν χωρίς αγκαλιά, νύχτες που μιλούσαν μόνο με μια οθόνη ανάμεσά τους.
Ήταν δύσκολο. Πάντα είναι.
Οι μέρες που κάτι καλό ή κακό σου συμβαίνει και θες να το πεις… αλλά κρατιέσαι, γιατί δεν είναι «η στιγμή».
Οι Κυριακές που όλα είναι πιο ήσυχα και πιο άδεια.
Οι γιορτές που θα μπορούσαν να είναι αλλιώς, αν απλά η απόσταση δεν υπήρχε.
Κι όμως…
Ήταν εκεί.
Κάθε πρωί με ένα «καλημέρα» γεμάτο νόημα.
Κάθε βράδυ με ένα «σ’ αγαπώ» που ακουγόταν δυνατά, ακόμα κι από τόσο μακριά.
Δεν είχαν την πολυτέλεια της καθημερινότητας, αλλά είχαν κάτι πιο βαθύ:
τη δύναμη να περιμένουν, να αντέχουν και να πιστεύουν.
Γιατί η αγάπη τους δεν μετρούσε τα χιλιόμετρα — μετρούσε την αφοσίωση.
Δεν βασιζόταν στα αγγίγματα — βασιζόταν στη σύνδεση ψυχής.
Και κάθε φορά που ξαναβρίσκονταν, όλα έπεφταν στη θέση τους.
Όλες οι σιωπές έσπαγαν, όλα τα χιλιόμετρα μηδενίζονταν.
Γιατί τελικά, όταν υπάρχει αληθινή αγάπη,
η απόσταση γίνεται μια μικρή δοκιμασία μπροστά σε μια μεγάλη καρδιά.