Ίσως η πιο ανθρώπινη ερώτηση που έχουμε κάνει ποτέ στον εαυτό μας: Αξίζει;
Αξίζει να ανοιχτείς, να δείξεις ποιος είσαι, να μοιραστείς σκέψεις, όνειρα, αδυναμίες. Να αφήσεις κάποιον να δει πίσω από το βλέμμα σου και να μάθει πώς χτυπά η καρδιά σου πραγματικά.
Και ναι, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος. Να πληγωθείς. Να δοθείς και να μη σε προσέξουν. Να πονέσεις.
Όμως αυτό σημαίνει ότι έζησες. Σημαίνει ότι τόλμησες.
Και μέσα από κάθε πληγή, κάτι μένει. Μια ανάμνηση. Μια αγκαλιά. Ένα βλέμμα. Μια λέξη που ειπώθηκε εκείνη τη στιγμή που την είχες τόσο ανάγκη. Όλα αυτά είναι κομμάτια της ζωής σου. Όχι λάθη. Εμπειρίες.
Και κάπου εκεί, χωρίς να το καταλάβεις, ωριμάζεις. Μαθαίνεις να ξεχωρίζεις το αληθινό από το επιφανειακό. Μαθαίνεις πώς να δίνεις χωρίς να χάνεις τον εαυτό σου. Πώς να ζητάς, χωρίς να απαιτείς. Πώς να αγαπάς – πρώτα εσένα, κι ύστερα τον άλλον.
Γιατί τελικά, ναι.
Αξίζει.
Όχι γιατί κάθε σχέση θα κρατήσει για πάντα.
Αλλά γιατί κάθε σχέση σου μαθαίνει κάτι.
Και γιατί, μετά τον πόνο, αυτό που μένει είναι η ομορφιά των στιγμών που μοιράστηκες. Και αυτές οι στιγμές είναι που γεμίζουν τη ζωή σου με νόημα.